عشق درونی ترین نیروی برانگیزاننده  است که ریشه الهی و معنوی دارد.تمام پیامبران الهی به نوعی پیام آور عشق و دوستی و محبت بوده اند.

عشق امری فطری و درونی است که در وجود آدمیان نهاده شده و کمتر آموختنی و اکتسابی است که نیازمند آموزش باشد به تعبیر سنائی" ای بی خبر از سوخته وسوختنی  عشق آمدنی بودنه آموختنی

عشق به معنی  فرط محبت و تکریم است. عشق مشتق از "عشقه" نام گیاهی است که به دور درخت میپیچد و از آن بالا میرود.

دوست داشتن ها و محبت ورزیدن های در عشق از جنس علاقه داشتن به مال و شغل و علم و کار نیست.

این دوست داشتن و عشق ،بیماری نیست بلکه بیماری زداست.به آدمی سیری میدهد نه گرسنگی،به او آرامش میبخشد نه اضطراب،اورا خوش خلق می کند نه تنگ خلق.               

ملاصدرا: عشق امری اتفاقی، کمیاب، گزاف و مصنوعی نیست بلکه امری راسخ ،شایع و رایج است،پس عشق از سوی خدا و دارای برکات است،بایستی قدر و منزلتش را شناخت و حرمتش را نگاه داشت و آن را به آلودگی ها نیالود.    عشق نور خداوندی است 

نردبام عشق                                                                                                                                       سقراط برای عشق مراتبی قائل است که به آن نرد بام عشق گوید.1_ عشق به جمال: که نازل ترین مرتبه عشق است و پایدار نمی ماند 2_ عشق به کمال : عشق به زیبایی های باطنی، یعنی فضایل و مکارم اخلاقی و عقلی است که آنهم دیر یا زود رنگ نیستی میپذیرند.3_ عشق حقیقی: خیر مطلق  و عالی ترین مرتبه عشق است.    این نگرش و تلقی سقراطی را ما در "عشق الهی" یا" عشق حقیقی" در الهیات مسیحی و اسلامی می دانیم. عشق قهار است و من مقهور عشق         چون شکر شیرین شدم   از شور عشق ( مولوی)

عشق در نظر حضرت علی(ع): خوشا بحال کسی که عاشق عبادت شود و آن را قلبا دوست بدارد و با تن خود انجام دهد. اصول کافی جلد 2 ص 38                                                                                                            مومن از عشق است و عشق از مومن است        عشق را ناممکن ما ممکن است

انسان ، عشق، خانواده                                                                                                                     اگر امروز با افزایش آمار طلاق و خودکشی مواجه ایم چون طلاق نشانه ی عدم تفاهم و آن نیز نشانه عدم عشق است. خودکشی نشانه عدم وجود عشق و امید در زندگی است. عشق  موجب درک بهتر موقعیت اعضای خانواده نسبت به یکدیگر و مایه تحکیم خانواده می باشد. والد عاشق ابتدا باید خودش را سپس همسر و بعد فرزندانش را دوست بدارد. محور عشق در خانواده عشق همسران نسبت به یکدیگر است که در بدو زندگی مشترک وجود داشته است. چون همه ازدواجها با عشق شروع می شود ولی در بعضی خانواده ها به دلیل عدم توجه، به مرور زمان کم رنگ می شود تا جایی که آنها به خاطر فرزندان هم را تحمل می کنند.                                            عشق همانند بذری است که با ازدواج کاشته می شود ،اگر بعد از ازدواج مراقبت از آن فراموش شود در دل زمین از بین می رود و شکوفا نمی شود. باید سعی کنیم عشق را همیشه سبز و شاداب در زندگی حفظ نماییم.           عشق آن شعله است کاو چون برفروخت              هر چه جز معشوق باقی جمله سوخت(مولوی)                      در آخر : میتوانیم با تجدید خاطره روزهای خوش ،بستن راههای خروج عشق ،مراقبت وتوجه بیشتر ، هدیه های غیر منتظره  ارتباط عاطفی و عاشقانه خودرا حفظ و به نوعی عشق را در زندگی احیا کنیم.

         ذره ای نیست به عالم که در آن عشقی نیست     بارک الله که کران تا به کران حاکم اوست (امام خمینی)